Doc.dr Ivana Milosavljević-Đukić
Seksualno zlostavljanje najčešće se dešava pod velom tajne u “četiri zida” između deteta[1] I zlostavljača. Zlostavljana deca, posebno seksualno zlostavljana deca, su često jedini i glavni svedok događaja, te suočavanje sa figurama autoriteta predstavlja dodatni stres i izvor nesigurnosti i gubitka samopouzdanja. Deca najčešće poznaju osobe koje ih zlostavljaju, to mogu biti osobe iz komšiluka, nastavnici, treneri, rođaci, roditelji. To su osobe od poverenja, kojima deca veruju.
Proces razotkrivanja seksualnog zlostavljanja i reakcije članova porodice i stručnjaka u različitim institucijama mogu biti za dete izvor podrške i pomoć u oporavku, ali I izvor sekundarne viktimizacije. Često nedostaju materijalni dokazi, te imamo reč deteta protiv reči zlostavljača. Da bi dete bilo spremno da govori o traumatskim iskustvima, važno je da se adekvatno zbrine u odgovorajućim uslovima koji obezbeđuju neometano svedočenje, kao i da sa njim razgovaraju senzibilisani stručnjaci, koji bi trebalo da budu upućeni I imaju znanja u vezi sa forenzičkim intervjuisanjem dece.
Iskustvo seksualnog zlostavljanja je uvek praćeno snažnim emocionalnim reakcijama deteta, koje su visoko stresne i prevazilaze kapacitete deteta da ih shvati, obradi I prevaziđe, usled čega one dobijaju kvalitet traumatskog iskustva koje ostavlja trajne nepovoljne posledice po razvoj i funkcionisanje deteta
Deca koja su se poverila i razotkrila iskustvo zlostavljanja, najčešće su to učinila tek nakon dugogodišnjeg perioda odlaganja (najčešće po sticanju punoletstva).
Ceo rad možete pronaći na linku.
[1] Pod terminom „dete“ misli se na sva lica koja nisu punoletna, tj. koja nisu navršila 18godina žvoita. Kao u Ustavu Republike Srbije.
